Bert van den Brink en Philipe Catherine Duo trakteren hun publiek op meesterlijke improvisaties en adembenemend samenspel
Op tweede Pinksterdag vierde Philip Catherine zijn tachtigste verjaardag met een jazzconcert in het Beauforthuis in Austerlitz. Samen met Bert van den Brink liet hij de intieme theater- en concertzaal van het Beauforthuis in Austerlitz swingen en zingen. Philip Catherine is de belangrijkste jazzgitarist van België bekend om zijn fluwelen toon en melodieuze stijl. Hij speelde onder andere met jazzgrootheden als Chet Baker, Stéphane Grapelli en Toots Thielemans. Ook Bert van den Brink is een jazzgrootheid. Hij speelde met tal van nationale en internationale jazzmusici als Dee Dee Bridgewater, Denise Janah, John Engels en Hein van de Geyn. Zijn improvisatietalent is fenomenaal.
Spannende onderneming
Er klonken veel stukken van Catherine zelf, het Oekraïense volkslied – weergaloos door Bert begeleid – en allerlei bekende en minder bekende nummers. Improviseren met Catherine is een spannende onderneming. Het is intens, gaat vaak alle kanten op en je weet nooit waar en wanneer het eindigt. Geen probleem voor Bert van den Brink. Hij legt onder Catherines spel de meest prachtige klanktapijten. Als geen ander kan hij een vleugel laten zingen, fluisteren en fonkelen. Catherine geniet zichtbaar van het samenspel. Net als het publiek. Na afloopt krijgen beide muzikanten een daverend, staand applaus.
Na het concert een boekpresentatie
Dan krijgt dit bijzondere jazzconcert in het Beauforthuis nog een bijzonder staartje. Lekker nagenieten met een gratis drankje? Een meet and greet met de artiesten? Een signeersessie? Mooi niet. Theaterrecensent Patrick van den Hanenberg mag zijn boek Klein theater, groot hart. Een ode aan het kleine theater in Nederland promoten. Uh? Het Beauforthuis staat er ook in, vertelt Patrick. Vandaar.
Muzikale ode op een valse gitaar
Van den Hanenberg is vol van zijn boek en begint er stevig over uit te weiden. Ter afsluiting van zijn verhaal volgt een zelf gecomponeerde muzikale ode aan het kleine theater. Van den Hanenberg begeleidt zichzelf daarbij op een zeer vals klinkende gitaar. Bert van den Brink is gevraagd nog even achter de spatzuiver gestemde Fazioli-vleugel te kruipen. “Samenspelen met Bert is een hoogtepunt in mijn carrière”, grapt Van den Hanenberg. Ha, ha, ha. Het contrast met het voorgaande concert kan niet groter zijn. Bovendien duurt het allemaal veel te lang. Het publiek begint massaal weg te lopen. Nog vóór de officiële overhandiging van het boek aan Lidwien Vork! Maar Van den Hanenberg gaat onverdroten door. Lidwien is de oprichtster en drijvende kracht achter het Beauforthuis, zegt hij. Voor haar is niets te dol. Zij is ‘de betonvloer onder het Beauforthuis’. Het is vast goed bedoeld.
Betovering verbroken
Van den Brink en Catherine trakteerden hun publiek op meesterlijke improvisaties en adembenemend samenspel. Dat was heerlijk. Maar die zo zorgvuldig opgebouwde muzikale betovering is na de, eh performance, van Van den Hanenberg volledig verbroken. Doodzonde.
